من و تو

من و تو
من و تو آینه ؛ آب
من و تو سبزی هر
خواهش خواب
من و تو 
                         من وتو
                                       من و تو گم شده ایم
من و تو در پس هر سایه تاریک سیاه
توی غارهای کبود
توی حرفهای نزار 
                                  من و تو گم شده ایم
من و تو دست در دست
من وتو چشم در چشم
من و تو شعر به هم می گوییم
من و تو ....
                         چه کسی می خواهد من و تو ما نشویم

برای تو

دوستت دارم 
 و بیزارم
 از این لحظه های تکرار و تکرار
 بیزارم 
 از این انتظار

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته
شب است و
تاریکی و
صدای وحشی باد 
پرنده ای کوچک برشانه ام میلرزد                                     
                                                           و تونیستی 

        « من تورا دوست می دارم
                             و شب از ظلمت خود وحشت می کند »

فاصله

در میان من و تو فاصله هاست

 گاه می اندیشم

 می توانی تو به لبخندی

 این فاصله را بر داری

               تو توانایی بخشش داری

     دست های تو توانایی آن را دارد

که مرا زندگانی بخشد

 من ندانم که کیم

من فقط می دانم

 که تویی شاه بیت غزل

                 چشم های تو به من زندگانی می بخشد

      شور عشق و مستی

و تو چون مصرع شعری زیبا

    سطر برجسته ای از زندگی من هستی

نغمه عشق

می نویسم از تو!
         ای شادترین ای تازه ترین

تو که سرسبزترین منظره ای
                      تو که سرشارترین عاطفه را
                                     نزد تو پیدا کردم
تو که سنگ صبورم بودی
 در تمام لحظاتی که خدا
                   شاهد غصه و اندوهم بود............
به تو می اندیشم
به تو می بالم
           و از تو می گیرم
هرچه انگیزه درونم دارم
من شباهنگام
                  آن دم که تو را نزد خود می بینم
بهترین آرامش
           برترین خواهش و احساس نیاز
در دلم می جوشد
           روزها می گذرد
عشق ما رو به خدایی شدن است
        رو به برتر شدن از هر حسی
                           که در این عالم خاکی پیداست
دوستت می دارم
          از همین نقطهء خاکی
تا عرش
 دوستت می دارم
                   از زمین تا به خدا..............

قصه

هر چی می خوام برات بگم قصهء دل واپسیه
                هر چی نثارت می کنم یه آسمون بی کسیه


       قصهء تو

                    قصهءمن

قصه ی عاشق بودنه

از عاشقی سرودنه           

 نمی دونم یادت میاد روزایی که غصه نبود

حیف که همیشه این روزا

               خاطره میشه خیلی زود

 انگار نمیشه دور بود و پیش کسی دل جا گذاشت                              

شاید اینم یه قصه بود که قهرماناش ما بودیم

ما که بغیر دل خوش دنبال چیزی نبودیم

انتظار

واژهء غریبی است...
واژه ای که روزها یا شاید ماه ها ست که با آن خو گرفتم
که چه سخت است انتظار........
هر صبح طلوعی دیگر است بر انتظار فرداهای من
خواهم ماند تنها در انتظار تو
شاید که روزی بر تو بخوانند عشق مرا
می دانم روزی خواهی آمد
                گریان نمی مانم........
                 خندانم............
برای ورودت ای عشق
               وقتی به یادت می افتم به یاد خاطراتت
نامه هایت را مرور می کنم یک بار ....نه..... بلکه صدها بار............
وجودم را سراسر عشق فرا می گیرد
اشک شوق بر گونه هایم روانه می شود
تنها می گویم که همیشه در قلب منی.....................
می دانم که باز خواهی گشت می دانم.........
به یاد لحظات خوش انتظار و تنهایی....
و به یاد او.......
و تقدیم او....................................