افسوس

بر عشق گذشته خط افسوس کشیدم
                    در خانه ی دل حصاری از عشق ندیدم



در میکده جز باده ی حسرت نچشیدم
                   مستی ز سرم پریدوبه خود نرسیدم

غم دل

بی کسی هایم را
غم تنهاییم را

           به تو میگویم          
           اری به تو ای دوست من


من نمی گویم که
منم بی کس تنها
غم دل هرگزنگنجد
در این شعر وغزل ها

سوز و گداز

به اهم درد دل من نگویم
               به گامم چرخش دنیا نبینم


به که گویم که من تنهاترینم
              در این دنیا چو مرغی من اسیرم


اگر ازاده ای من را ببیند
              از فغان شادیش را سر بگیرد


چو شمعی در فراقت در گدازم
              بدین عاشق شدن هرگز ننازم


اگر عشق مرا دیدید یک روز
             بخوانید عشق من را با بسی سوز

تحمل

این حقیقت را بارها فهمیده ام که تاریانه ی زمان داروی تحمل را با ضربات خود به اعماق زخم ها تزریق می کند.


غرور وناشکیبایی؛شاید ناشایست به نظر اید؛ولی بعضی اوقات در هردوی انها زیبایی خاصی وجود دارد.

عشق

توکه نباشی
جهنمی است جهان
کوچه ها تابوت می شوند
          و برگ ها اتش



تو که نباشی حتی سیب 
طعنه ی تلخی است
که طعم خواب ها را گس می کند 


و باران
گویش گریه امیز اسمان است
که هبوط ادمی را
 به سوگ می نشیند



ای عشق
در کجای این جهان
 پنهان شده ای
در امدوشد کدام خیابان

شعر من

شعر من معنای تنها بودن است
                     شعر من غرق تمنا بودن است


ابی و بی انتها و موج خیز
                 شعر من معنای دریا بودن است

در هجوم رویا های شبانه ام
              وقتی افتابی نیست
تا بیپناهی فریادهای مکدر مرا
              پایانی باشد
تو با میراثی از سلام و سپیده
              در خوشبوترین ثانیه های من
قامت میبندی
             و افتاب صبحم میشوی

به تو

به تو تکیه می دهم
تنهاییم را
شعرهای شکسته ام را
                              به تو می اویزم
هر چه اه دارم؛هر چه اشک

در من ایستاده ای
مثل یک درخت
سایه ات
روی روزگار من

زندگی

زندگی گره ای نیست که در پی گوشودن ان باشیم
زندگی واقعیتی است که باید ان را تجربه کرد

زندگی

بگذار که با گریه ی خود شاد مانم
انم که چو ویران شوم اباد بمانم


در بال و پر خودزدم اتش که بسوزم
زان پیش که در پنجه ی صیاد بمانم


من نام خود از دفتر ایام زدودم
چون نیستم ان قصه که در یاد بمانم


نا شادی ما گر سبب شادی غیرست
شادم که بمانم من و نا شاد بمانم

انتظار

وای از انتظار
تو زندگی هیچی از انتظار بدتر نیست مخصوصا وقتی که انتظار کسی و میکشی که دوسش داری

چند نکته

دوست من سلام  :



وقتی کسی تو را ازار داد ازار او را برروی شنهای صحرا بنویس ولی وقتی کسی به تو محبت کرد ان را بر روی صخره ها حک کن




هر که از عشق گریه کرد      شادی را تجربه کرده



هر انسانی همانقدر خوشبخت است که اراده کند

سو تفاهم

راستش الان که مینویسم نمیدونم چی بگم یکی از دوستان نوشته بود علی حالا که رتبت ۱۰ شده چرا شعر میگی اول بگم تا  حالا من هیچ شعری از خودم ننوشته ام در ضمن بعضی مسایل در زندگی ادم پیش میاد که ادم ناخود اگاه شعر میگه دوم رتبه ی ۱۰ من به شعر و شاعری ربطی نداره.

نوید

سلام دوست من
از چند روز دیگر مجموعه شعرهای خود را به شما تقدیم میکنم اما هم اکنون یک شعر از مهدی سهیلی:

بر مشامم عطر یاری میرسد

شاد بنشین؛غم گساری میرسد



مرغک من از خزان غمگین مباش

نغمه سر کن نوبهاری میرسد


بیقراریهای ما پایان گرفت

کودک دل را قراری میرسد


صبر کن در انتظار یار باش

یار بعد از انتظاری میرسد

دوست من

سلام دوست خوب من 
 تقدیم به بهترین دوستم
گرچه دوری زبرم همسفر جان منی
قطره ی اشکی و در دیده ی گریان منی


در دل شب منم و یاد تو وگوهر اشک
همره اشک تو هم بر سر مژگان منی


دست هجران تو سامان مرا بر هم ریخت
بازگرد ای که امید من و سامان منی


ای مپندار که نقش تو رود از نظرم
خاطرت جمع که در خواب پریشان منی


در شب  بی کسی ام یاد تو مهتاب منست
خود چراغی تو و در شام غریبان منی