بگذار که با گریه ی خود شاد مانم
انم که چو ویران شوم اباد بمانم
در بال و پر خودزدم اتش که بسوزم
زان پیش که در پنجه ی صیاد بمانم
من نام خود از دفتر ایام زدودم
چون نیستم ان قصه که در یاد بمانم
نا شادی ما گر سبب شادی غیرست
شادم که بمانم من و نا شاد بمانم